Met die woorden overhandigde bijzonder hoogleraar geschiedenis de heer R.A. van Veen ons ongeveer een jaar geleden deze brief uit 1881, afkomstig uit het gemeentearchief, sectie mysterieuze, onopgeloste zaken. Het verhaal liet ons niet meer los. Toen de heer Van Veen niet veel later na een wetenschappelijke test de authenticiteit van de brief onomstotelijk vastgesteld had, besloten we om zelf op onderzoek uit te gaan.

Het verhaal liet ons niet meer los. Toen de heer Van Veen niet veel later na een wetenschappelijke test de authenticiteit van de brief onomstotelijk vastgesteld had, besloten we om zelf op onderzoek uit te gaan. Zou het ons lukken om de waarheid over de Veenmeermin boven water te halen?

Inmiddels zijn we er klaar voor om onze eerste bevindingen met de wereld te delen. We nodigen jullie daarom van harte uit om op de fiets te stappen en het spoor van de Veenmeermin te volgen. Wie weet, vinden jullie onderweg zelf ook bewijzen van haar bestaan. We wensen jullie veel fietsplezier!

1881. Tuinder Toon Wesselman stapt over van de groente- naar de bloementeelt. Als hij piekert over welke bloemen goed aarden in natte veengrond, verschijnt de Veenmeermin. Ze fluistert: ‘Tulpen. Ik zorg voor rijke oogsten. Seizoen na seizoen, zolang jij de vroege tulpen met mij deelt.’ Sindsdien worden in de schemeravond regelmatig offerende tuinders gespot.

Je kunt ze overal vinden, zomaar, onverwacht: tulpen, stille getuigen van haar bestaan. Zoals hier. Vroeg iemand op deze dijk de Veenmeermin om raad? Of ‘sprak’ zij uit zichzelf over een ontwikkeling die haar verontrustte? Er wordt beweerd dat haar stille hinten hoe dan ook altijd de juiste zijn.